امروزه لایه نشانی مواد رسانا و دی الکتریک برای تغییر و بهبود سطح کاربردهای زیادی پیدا کرده است. یکی از روش های رایج برای لایه نشانی مواد دیرگداز مانند اکسیدهای آلومینیم، تیتانیوم و سیلیس استفاده از جت پلاسمای تولید شده در مشعل پلاسما می باشد. در این پژوهش پس از شرح مختصر در مورد ویژگی های مشعل پلاسمای طراحی و ساخته شده نتیجه های اولیه کارکرد آن در لایه نشانی آلومینا با استفاده از گازهای کاری نیتروژن و اکسیژن ارایه می شود. بررسی ریخت شناسی سطح های لایه نشانی شده توسط میکروسکپ الکترونی جاروبی و همچنین طیف های پراش پرتو ایکس نمونه ها تشکیل لایه های آلومینا در اندازه های میکرو و نانو را تأیید می کنند. ویژگی های لایه نشانی نانو پودر آلومینای گاما بر روی دو نوع زیر لایه از جنس فولاد ضد زنگ و شیشه پیرکس به روش اسپری پلاسمایی مورد بررسی قرار گرفت. ویژگی های ریخت شناسی و تغییرهای فازی آلومینا بر روی دو جنس متفاوت زیر لایه با بررسی شکل های میکروسکوپ الکترونی جاروبی و همچنین طیفف های پراش پرتو ایکس مورد مطالعه قرار گرفت. نتیجهه ها نشان می دهند، آلومینای گاما در اثر گرما مشعل پلاسمایی به نوع آلفا تغییر فاز داده است. همچنین میزان نشست ذره ها در زیر لایه فولاد بیش تر از مورد پیرکس می باشد.

پوشش هایی با کیفیت خوب به فهم مفصلی از اثرات گاز حامل روی افشانه پلاسما و رفتار ذره نیاز دارد. بنابراین، به عنوان یک پدیده مهم در پاشش پلاسمایی، تلاطم فشانه بوسیله جریان گاز حامل و ذرات و اثرات آن ها روی رفتار ذره به صورت محاسباتی و آز مایشگاهی بررسی می شود. بررسی آزمایشگاهی فرآیند افشانه پلاسما گرمایی مشکل است. بنابراین، برای آسان کردن فهم اثرات نرخ جریان گاز حامل روی خصوصیات افشانه پلاسما و ذره، شبیه سازی عددی دارای کاربرد زیادی است. در این مقاله، یک مدل سه بعدی افشانه پلاسما گرمایی به عنوان مخلوطی از آرگون - هیدروژن داخل اتمسفر ساکن به صورت عددی مورد شبیه سازی قرار گرفته است. اثر گاز حامل که به صورت عمودی تزریق می شود، بر رفتار ذره و گاز پلاسما مورد بررسی قرارگرفته است. ذرات به شکل کروی با اندازه میکرون مدل می شوند که برای توزیع آن ها مدل آماری گسسته در نظر گرفته می شوند. این مدل برای بررسی پدیده های فیزیکی ذرات از قبیل سرعت، دما، مسیر و همچنین اندازه ذره،ذوب و نوع گاز افشانه پلاسما و گاز حامل، جهت تاثیر بر عملکرد این فرآیند بسیار مفید است. با در نظر گرفتن گاز حامل با سرعت های خیلی پایین، بیشینه مقادیر سرعت و دمای سطح ذرات مشاهده شده اند.

در این تحقیق، پوشش های زیرکونیای پایدارشده با ایتریا توسط روش پاشش پلاسمای اتمسفری بر روی زیرلایه ای از جنس فولاد کربنی اعمال گردید. مشخصه های میکروساختاری پوشش با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی و نیز پردازش تصویر به کمک میکروسکوپ نوری تعیین گردید. همچنبن ارتباط میان مشخصه های کمی میکروساختار پوشش YSZ با پارامترهای پاشش پلاسمایی (فاصله پاشش و نرخ تزریق پودر) مشخص گردید. نتایج حاکی از این است که با تغییر فاصله پاشش و نرخ تزریق پودر، میزان تخلخل، مورفولوژی تخلخل و درصد ذرات پودری ذوب نشده در میکروساختار تغییر می یابد. بعلاوه، نتایج نشان داد تاثیر نرخ تزریق پودر بر مشخصه های میکروساختاری نسبت به فاصله پاشش بیشتر می باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: استئوپروز با کاهش توده استخوانی و افزایش شکستگی استخوان همراه است و از بیماری های رایج در کشور ماست. تاکنون در رابطه با این بیماری بر نقش کلسیم و ویتامین D توجه شده و در همین راستا، رژیم درمانی یا دارو درمانی صورت می پذیرفت. اما آنچه اخیرا توجه محقیقن را جلب نموده، تاثیر آنتی اکسیدان ها بر روی این بیماری می باشد. در این رابطه مطالعات دقیق انسانی بسیار کمرنگ بوده و اکثر مطالعات، اثر درمانی مفید آنتی اکسیدان ها را در حفظ سلامت استخوان ها در حیوانات مشخص کرده اند.روش بررسی: این مطالعه به صورت بررسی مورد- شاهدی (Case-Control) صورت پذیرفت و با گزینش 140 نفر از افراد مراجعه کننده به بخش سنجش تراکم استخوان کلینیک جامی در تهران، نمونه خون ناشتای این افراد گرفته و در دمای 70- درجه سانتی گراد نگهداری شد. در ادامه ضمن راه اندازی سیستم سنجش غلظت ویتامین E توسط دستگاه HPLC، غلظت پلاسمایی ویتامین E در بیماران درگیر با استئوپروز اندازه گیری و با گروه کنترل مقایسه گردید.یافته ها: با بررسی داده های مشخص شد غلظت پلاسمایی ویتامین E میان دو گروه کنترل و بیمار تفاوت معنی داری ندارد، در حالیکه ارتباط خطی (Linear Regression) بین نمایه Tscore فمور و غلظت پلاسمایی ویتامین E پس از حذف عوامل مداخله گر، به صورت معنی دار به دست آمد.نتیجه گیری: روند کاهش تراکم استخوان فمور هنگام بیماری استئوپروز، با کاهش غلظت آنتی اکسیدان ویتامین E، تسریع می گردد.

مقدمه: کاتاراکت پیری یک مشکل بهداشت عمومی در سراسر جهان است و عامل اصلی نابینایی در میان سالخوردگان می باشد. به نظر می رسد آسیب اکسیداتیو فاکتور مهمی در تشکیل کاتاراکت پیری باشد. امروزه تحقیقات در مورد سبب شناسی کاتاراکت بر نقش آنتی اکسیدان های رژیم غذایی مثل ویتامین A متمرکز می باشد، ولی در کشور ما اطلاعات کمی در مورد وضعیت این ویتامین در بیماران مبتلا به کاتاراکت پیری وجود دارد. مواد و روش: مطالعه حاضر به صورت مورد شاهدی، به منظور تعیین میزان ویتامین A در پلاسمای بیماران مبتلا به کاتاراکت پیری و مقایسه آن با گروه کنترل انجام گرفت. جامعه مورد مطالعه شامل 102 نفر بیمار کاتاراکت و 102 نفر افراد سالم (غیر مبتلا به کاتاراکت) مراجعه کننده به بیمارستان های علوی و نیکوکاری شهر تبریز بود. سن افراد شرکت کننده در این تحقیق بیشتر از 45 سال است. از افراد مورد مطالعه اطلاعات عمومی جمع آوری شده، پرسشنامه بسامد خوراکی تکمیل و نمونه خون اخذ گردید. میزان فشار خون سیستولی و دیاستولی تعیین و اندازه گیریهای تن سنجی به عمل آمد. میزان ویتامین A پلاسمایی افراد مورد مطالعه با روش HPLC تعیین گردید. نتایج: یافته های این مطالعه نشان می دهد میانگین سطح ویتامین A پلاسمایی افراد گروه بیمار به طور معنی داری (P<0.05) کمتر از افراد گروه کنترل است (به ترتیب 0.450±0.018 در مقایسه با 0.611±0.022 میکرومول در لیتر). میانگین سطح مصرف سالانه گروه های غذایی شیر، گوشت، میوه ها، سبزی ها و دانه نیز در گروه بیمار به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل است. بحث: نتایج این مطالعه نشان می دهد که کمبود پلاسمایی ویتامین A می تواند باعث ایجاد کاتاراکت گردد. سایر عوامل خطر از قبیل پرفشاری خون، کشیدن سیگار نیز بر ایجاد کاتاراکت پیری موثر می باشد.

مقدمه: لیپوپروتیین- آ، یک ذره غنی از کلسترول در پلاسمای انسان می باشد، که به عنوان یک عامل خطرساز مستقل برای آترواسکلروز شناخته شده است. علاوه بر بیماری هایی نظیر دیابت قندی و نارسایی کلیه در مواردی چون حاملگی طبیعی و پرخطر نیز ممکن است، غلظت پلاسمایی این لیپوپروتئین دچار تغییر گردد. از آنجا که غلظت پلاسمایی Lp(a) و تاثیر احتمالی حاملگی بر آن وابسته به نژاد می باشد، هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر حاملگی بر غلظت پلاسمایی این لیپوپروتیین در گروهی از زنان باردار مقیم شهر یزد بود.مواد و روشها: گروه مورد مطالعه شامل 94 زن باردار (میانگین سنی 4±6/24/33 سال) و 51 زن غیرباردار سالم (میانگین سنی 6±2/26/73 سال) بود. نمونه خون در اول صبح و در حالت ناشتا تهیه شد و سرم حاصل در دمای -70oC تا زمان سنجش Lp(a) ذخیره گردید. پس از تعیین مقدار Lp(a)، نتایج حاصل مورد آنالیز آماری قرار گرفت. تست های آماری U-test و تست Wilcoxon برای مقایسه Lp(a) در دو گروه (باردار و شاهد)، t-test برای مقایسه لیپیدها در دو گروه و تست Wallis Kruskal برای مقایسه متغیرها در چهار گروه (سه ماهه اول، سه ماهه دوم، سه ماهه سوم و گروه شاهد) و آزمون همبستگی پیرسون برای بررسی ارتباط Lp(a) با سایر متغیرها مورد استفاده قرار گرفت. P<0.05 از نظر آماری معنی دار در نظر گرفته شد.نتایج: میانگین و انحراف معیار سطح پلاسمایی Lp(a) در گروه باردار (5/22±25 mg/dl) به طور معنی داری از گروه شاهد (5/13±18 mg/dl) بالاتر بود (P=0.01). در افراد مورد مطالعه سطح پلاسمایی Lp(a) همبستگی معنی داری با سن، میزان کلسترول و میزان تری گلیسرید نداشت. در 50 نفر از زنان باردار، غلظت پلاسمایی Lp(a) در نیمه دوم حاملگی (4/22±31 mg/dl) به طور معنی داری از نیمه اول (16±20 mg/dl) بالاتر بود (P=0.001). مقایسه Lp(a) در گروه های سه ماهه و شاهد، افزایش معنی داری در گروه سه ماهه سوم نسبت به سایر گروهها نشان داده شد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که مشابه با اغلب سایر جوامع مطالعه شده، غلظت Lp(a) پلاسمایی در افراد باردار بالاتر از افراد غیرباردار سالم بود. غلظت Lp(a) در هنگام حاملگی به تدریج افزایش می یابد و این افزایش در نیمه دوم حاملگی شدیدتر است. با توجه به مشکلاتی که افزایش Lp(a) پلاسمایی ممکن است در جریان خون جفت ایجاد نماید، پیشنهاد می گردد مطالعات بیشتری به ویژه در مورد رابطه این لیپوپروتئین با بروز پره اکلامپسی، تولد نوزاد کم وزن و سابقه سقط مکرر صورت گیرد.

مقدمه: شایع ترین شکل لیشمانیا نوع پوستی آن یعنی سالک است که ضایعه ای جلدی بوده و معمولا با به جای گذاشتن جوشگاه ناخوش آیندی خودبخود بهبود می یابد اگر چه بندرت ممکن است بیماری به شکل غیر بهبود یابنده ظهور کند که به درمان های رایج نیز مقاوم خواهد بود پاسخTh1  در شکل بهبود یابنده و پاسخ Th2 در شکل غیر بهبود یابنده بیماری نشان داده شده است. از طرف دیگر نشانگرهای CD26 و CD30 مولکولهایی سطحی هستند که به ترتیب عمدتا‎‏‏‏‏ بر سطح سلول های Th1 و Th2 بیان می شوند و در بعضی بیماری ها به ترتیب ارتباطی بین میزان پلاسمایی CD26 ((sCD26 و CD30 sCD30)) و پاسخ هایTh1 وTh2  یافت شده است.هدف: بررسی ارتباط بین افزایش غلظت پلاسمایی sCD26 و sCD30 و پاسخ Th1/Th2در بیماری سالک برای یافتن مارکرهای ایمونولوژی در پیش بینی روند بیماری. مواد و روش ها: در این مطالعه که در سال 1382 بر بیماران مراجعه کننده به بیمارستان رازی یا مرکز آموزش و پژوهش بیماری های پوست و جذام تهران انجام شده، غلظت پلاسمایی sCD26 و sCD30 در 36 بیمار با ضایعه بهبود یابنده، 10 بیمار با ضایعه غیر بهبود یابنده و23 شاهد بدون سابقه سالک به روش ELISA اندازه گیری شده است.نتایج: sCD26 وsCD30 در بیماران غیر بهبود یابنده به طور معنی داری بالاتر از بیماران با ضایعه بهبود یابنده و گروه شاهد بود (p<0.05) اگر چه این اختلاف در sCD30 بارزتر ازsCD26  بود، ولی بین دو گروه بیماران و شاهد با زخم بهبود یابنده اختلافی معنی دار در غلظت پلاسمایی sCD26 و sCD30 دیده نشد.نتیجه گیری: در مجموع به نظر می رسد که میزان sCD30 می تواند به عنوان شاخصی برای بررسی نوع پاسخ ایمنی در بیماری سالک در نظر گرفته شود.